Rozdział 6

~2 DNI PÓŹNIEJ~

~Violetta~

Dzisiaj, na zajęciach z Angie mamy prezentować nasze piosenki. W sumie to nie bardzo się stresuję. Przecież wszyscy mi mówią, że mam świetny głos, na pewno sobie poradzę. A do tego śpiewam z Diego, więc wyjdzie świetnie. Oglądać nasze występy miał Pablo, bo Angie nie było dzisiaj w szkole. Gdy wszyscy zebrali się w Sali, dyrektor poprosił Francescę i Marco aby zaśpiewali jako pierwsi.

  Wyszło im wspaniale. Oni na pewno będą razem, pomyślałam, widząc jak Fran patrzy na Marco. 

Później śpiewała Ludmiła z Leonem. 

Dziewczyna wydawała się bardzo szczęśliwa z tego powodu, a Leon wręcz przeciwnie. Starał się uśmiechać, ale znam go wystarczająco dobrze, żeby wiedzieć, co sądził o duecie z Ludmiłą.

 Przyszła wreszcie kolej na mnie i Diego. Wyszło nam całkiem dobrze. 

 Jak ja uwielbiam z nim śpiewać. Chyba rzeczywiście się zakochałam. 

Po nas śpiewali jeszcze Naty z Maxim i Cami z Andreasem. Gdy zajęcia się skończyła zadzwonił mój telefon. To była Angie. Powiedziała, że moja babcia, Angelica, jest w szpitalu.

- Ale jak to… - mówiłam przez łzy – Dlaczego?

- Miała wypadek, ale nie martw się, wszystko będzie dobrze.

Po rozmowie z ciocią postanowiłam zaraz iść do szpitala.

- Coś się stało Violu ? – zapytał Diego. Nawet nie zauważyłam, że cały czas stał obok.

- Moja babcia miała wypadek – powiedziałam cicho, cały czas płacząc – Przekaż Pablo, że nie będzie mnie na zajęciach, bo idę do szpitala.

- Nie ma mowy! Nie puszczę cię samej w takim stanie. Idę z tobą. – jaki ten Diego jest kochany.

- No dobrze.

~Diego~

Współczuję Violetcie. Dobrze, że zgodziła się, żebym z nią poszedł. Nie zostawiłbym jej samej w takiej sytuacji, za bardzo mi na niej zależy… Co ja gadam?! Przecież ja mam ją w sobie rozkochać i porzucić! Nie… nie mogę jej tego zrobić. Ale muszę…

- Diego, idziesz? – z rozmyślań wyrwał mnie głos Violetty. Zorientowałem się, że stoimy przed drzwiami szpitala.

- Tak… Zamyśliłem się.

Weszliśmy do budynku i skierowaliśmy się do sali wskazanej przez recepcjonistkę. Nienawidzę szpitali, przypominają mi moje niezbyt przyjemne, delikatnie mówiąc, dzieciństwo.

 ~ Violetta~
Na korytarzu siedziała Angie. Wraz z nią podeszliśmy do lekarza, który właśnie wychodził z sali.

- I co?

- Przykro mi… Robiliśmy co w naszej mocy, ale niestety nie udało się nam jej uratować. Zaczęłam płakać. Diego usiadł obok mnie na krześle i objął mnie ramieniem, a ja wtuliłam się w niego. Potrzebowałam teraz pocieszenia…